Toplumsal Gerçeklik

Trabzon hayat kadını hıkaye

Ben Gül. Gerçek adım bu değil ama yıllardır bu ismi kullanıyorum. Gerçek adımı unuttum sanırım. Hayat, Trabzon’un yağmurlu sokakları gibi… Süzülüp geçiyor üzerimden, iz bırakarak ama durmadan. Sabahları, pencerenin kenarında çay içerim. Geceden kalan sessizlik hâlâ üzerimdedir. Bazen kuşlar öter, bazen korna sesleri arasında kaybolurum. Kimse fark etmez beni. Belki de bu yüzden, bu cam kenarı benim en güvende olduğum yer. Ben bu hayatı seçmedim. Kim seçer ki? Hayat bazen bir kapıyı kapatır ve seni başka bir kapıya doğru ittirir. O kapının ardında ne olduğunu bilmeden girersin içeri. İşte ben de öyle girdim. Zorlandım, ağladım, kaçmak istedim ama olmadı. Trabzon küçük şehir. Söylenti büyük olur, gözler çabuk tanır. Ama bir yerden sonra alışıyorsun. Kimsenin bakışından utanmamayı öğreniyorsun. Çünkü biliyorsun; seni yargılayanların bir kısmı da... okumaya devam et